YORUM

Boğazımda koca bir yumru, ne söylesem bilemiyorum. Kitaba büyük, gerçekten büyük bir beklentiyle başlamıştım. Beklentimin ne olduğunu tam olarak bilmiyordum ama çok sevmeyi beklediğim kesindi. Çok sevdim. İnanın kitap içime işledi, her bir cümle kalbime dokundu.

Bu kitap beni çok güldürdü, çok şaşırttı, çok üzdü, âşık etti, nefret ettirdi...

Başlarda ne beklemem gerektiğini bilmiyordum. Güzel bir ilişki vardı, aynı zamanda sırlar vardı. Sırrın ne olduğunu ben biliyordum, adam bilmiyordu. Kız saklıyordu, ben görüyordum. Sonra anladım ki doğru bildiğim de doğru değilmiş. Spoiler vermek istemiyorum, konuyu anlatmak da istemiyorum çünkü o 592 sayfayı burada birkaç cümleye indirgemek, kitaba hakaret olur.

Kimliksiz, beni darmaduman etti. Yüreğim sızlıyor resmen. Özellikle kitabın yarısını geçtikten sonra olayların gelişme şekli... Oradan sonrasında ağladığım çok yer oldu. Ağlatan kitapları sevmem, inanın kalbim acıdığı an fırlatıp atasım geliyor öyle kitapları ama Kimliksiz farklıydı. Sanırım bundan sonra da farklı kalacak. Ama güldüğüm kısımlar da çok oldu. Deryal ve Burcu'nun neşelerinin yanında, Adem ve Şirin'in didişmeleri o kadar keyifliydi ki. Ben yan karakterlere çok önem veririm. Hatta çoğu kitapta ana karakterden çok yan karakterleri sevdiğimi bilirim. Bu yüzden de onların iyi seçilmiş olmasını çok önemsiyorum. Ve Selvi Atıcı bu konuda da hayal kırıklığına uğratmadı. Adem görüp görebileceğiniz en sağlam dostlardan biri; dostunun acısını kendi acısı, mutluluğunu kendi mutluluğu bilen biri.